رزتمپ

مدت‌ها است که پژوهشگران و دانشمندان عرصه فیزیولوژی و بیولوژی در فوتبال بر روی ساختار تمرینی و ترکیب بدنه آماده سازی در فوتبال، تحقیق می‌کنند و از این طریق در حوزه علم تمرین در فوتبال هر چند سالی به نتایج جدیدی می‌رسند که ما ثمر بخشی آن را در فوتبال مدرن که میزان دوندگی را گاهاً به بالای 13 کیلومتر در 90 دقیقه بازی رسانده است، مشاهده می‌کنیم.

تا پیش از این گرایش سنتی به تمرینات بدنسازی به شیوه‌ دویدن دور زمین، اینتروال سنتی، تمرین با وزنه‌های عمومی و ... فضای زیادی را در تمرینات فوتبال به خود اختصاص داده بود که نه تنها زمان تمرینات تخصصی با توپ را می‌گرفت بلکه تاثیر بیولوژیکی اندکی بر توسعه سیستم بدنی ( قلبی- تنفسی – عضلانی ) به جای می‌گذاشت.

همزمان با رشد و پیشرفت در شیوه‌های تاکتیکی و سیستم‌های تمرینی، تمرینات توپی نیز دچار تحول قابل توجهی شده است که در ذات خود برخی گذرگاه‌های سیستم‌های انرژی غالب در فوتبال را تحریک می‌کند که عملاً دویدن‌های یکنواخت بدنسازی و اینتروال را در بدنسازی سنتی، حذف می‌نماید.

به جهت نرخ اقتصادی بهینه در زمان جلسات تمرینی و پرداختن به ماهیت و اهمیت کار با توپ در فوتبال، چند شیوه و سیستم تمرینی متداول شده که به نوعی با میانبر و به صورت فشرده و ترکیبی کردن تمرینات،‌ بالاخص در فصل مسابقات به نتایج آماده سازی، نگهداری شرایط جسمانی و شاداب بودن فیزیکی حتی در نیم فصل دوم می‌رسیم که چند نمونه از آنها را می‌توان در اینجا نام برد.

1- سیستم تمرینات AP‌ ( توان هوازی ) که از طریق تمرین‌های پرفشار با زمان کوتاه ولی با ضربان آستانه کار می‌شود.

2- سیستم ماکسز (Maxex)  که شامل سه نوع تمرین وزنه‌های انفجاری، پرش‌های ریتمیک و سرعت‌های شکسته و مورب می‌باشد.

3- تمرینات موازی ( Concurrent training ) که از طریق تمرینات هوازی با مدیسن بال یا پمپ استپ و ... انجام می‌شود.

4- تمرینات ترکیبی ( Combine) که سه سیستم انرژی را همزمان با هم و از طریق تمرینات Tempo درگیر می‌کند.

5- سیستم شتابگیری ( Acceleration ) که با  تغییر در سه سطح شیوه دویدن، به طور همزمان هم کار تنفسی و هم کار سرعتی انجام می‌گردد.

6- سیستم Core practice که با استفاده از دو روش دینامیک و ایزومتریک عضلات نگه‌دارنده یا عضلاتی که در ساختارسازی بدن نقش مهمی دارند را با زمان‌های کم و  تکرار زیاد درگیر می‌کند.