رزتمپ

یک روانشناس انگلیسی در یک سایت کفش های فوتبالیست ها را از دیدگاه روانشناسی مورد ارزیابی قرار داده و نشان داده است که کفش های سیاه برای فوتبالیست های حرفه ای، کفش های آبی برای فوتبالیست های باتجربه، کفش های طلایی برای فوتبالیست های قهرمان و سفید برای استادان فوتبال است.

مارتین پری روانشناس ورزشی و ویراستار مجله انگلیسی «چهار چهار دو» در سایت footy boots.com به بررسی روانشناسانه لوازم فوتبال مثل کفش، جوراب و پیراهنی که فوتبالیست ها در هر سطح از آنها استفاده می کنند پرداخته و اظهار داشته است که سبک و رنگ لباس های فوتبالیست ها نشان دهنده ویژگی های رفتاری آنها است به طوری که وقتی فوتبالیست ها در زمین فوتبال بازی می کنند رنگ ها و سبک هایی را به هواداران نشان می دهند و به این ترتیب روحیات و خصوصیات رفتاری و اخلاقی خود را به آنها منتقل می کنند.

در این خصوص دکتر مارتین پری توضیح داد: «هنوز به خوبی کفش های سفید آلن بال را دهه ۷۰ به یاد می آورم که اما در ۱۰ سال اخیر این چیزها تغییر کرده اند و دیگر برای قهرمان پوشیدن کفش های رنگی مختلف لازم نیست. به طوری که یک فوتبالیست دیگر تیپ خود را براساس ویژگی های شخصیتی خود انتخاب نمی کند و اغلب می تواند هفته به هفته رنگ لباس های خود را برای تبلیغات مارک های تجاری تغییر دهد.»

در این مورد می توان به کفش های نارنجی کریستیانو رونالدو و کفش های سفید خوئه کول اشاره کرد چراکه این رنگ ها فروش مارک های تجاری تولید کننده آنها را بیشتر می کند. این روانشناس در این خصوص گفت: «من متأثر می شوم وقتی می بینم که امروزه فوتبالیست ها از رنگ های اشتباه استفاده می کنند برای مثال مدافعان نباید کفش سفید بپوشند و این کاملاً اشتباه است چون در حقیقت آنها باید از کفش های سیاه استفاده کنند.

رنگ سیاه نماد امنیت عملکرد فوتبالیست است و نشان دهنده حرفه ای بودن آن است.» این روانشناس در ادامه فهرستی را منتشر کرده است که ارتباط میان رنگ کفش ها و روش بازی فوتبالیست ها را نشان می دهد و پیشنهاد کرده که فوتبالیست ها به جای استفاده از رنگ های تبلیغاتی از این روش برای نشان دادن توان عملکردی خود استفاده کنند.
سیاه:

کاملاً حرفه ای. این فوتبالیست خودمختار است و می تواند امنیت سایر بازیکنان را تأمین کند. این کفش ها برای کاپیتان تیم بسیار مناسب است. کسی که همیشه سیاه می پوشد هرگز عقیده خود را تغییر نخواهد داد.
سفید:

استاد. نماد نور و اطمینان. سفید نشان می دهد که فوتبالیست از استعداد بدون بحثی برخوردار است و توانایی پراکندن نور نبوغ حرفه ای خود را دارد.
قرمز:

سیب زمینی جوشان. کسی که در غلیان احساسات غوطه ور است. همیشه مخالف با دیگران است. بسیار تند و بی پروا و اغلب زود خشم است. یک بازیکن کاملاً عالی است و واکنش های هولناکی از خود بروز می دهد.
آبی:

باتجربه. انتخاب مطلوبی برای فوتبالیست های با تجربه ۳۳ ساله ای که توانایی انتقال آرامش خود را به قهرمانان دارد و آرامش وی درونی است.
سبز:

معما. کسی که در بسیاری از بازی های تیم ملی شرکت می کند و از شانس بالایی در این رقابت ها برخوردار است. این فوتبالیست نه تنها در میدان فوتبال بلکه از نظر شخصیتی نیز گونه ای معما است. قادر است یک هفته به تنهایی تیم را برنده کند اما هفته بعد هیچ موفقیتی به دست نیاورد. به طور خلاصه هنرمند کلاسیک توپ است.
زرد:

لوده و بانمک. روح و قلب تیم است. این فوتبالیست خوش بین و نشاط انگیز است و به نظر می رسد هیچ چیز نمی تواند خوش خلقی وی را از بین ببرد. انرژی و اشتیاق این بازیکن زمانی که گل می زند به اوج خود می رسد و معمولاً پس از گل زدن حرکات جالب نمایشی از خود نشان می دهد.
قهوه ای:

سازماندهی شده. در کل مدافعی است که پاهایش روی زمین است. قهوه ای رنگ خاک است و اگر یک مربی زیرک وی را به عنوان کاپیتان انتخاب کند با حس وظیفه ای که دارد می تواند آرامش را به تیم هدیه کند.
طلایی:

پسر طلایی. این بازیکن قهرمان طلایی تیم است.
نقره ای:

مرغ بدون سر. بازیکنی با انرژی خستگی ناپذیر. نقره ای رنگ ماه است و ایده نور و تعادل را می دهد. بنابراین بازیکنی که این رنگ را انتخاب می کند با ثبات است.
نارنجی:

غیرعادی. سمبل آزادی حتی از نظر احساسی. این رنگ به معنی نیروی محرک غیرعادی و فوری است. نارنجی همچنین آرزوی قوی فردیت قهرمان گرایی را نشان می دهد که بنابراین می تواند به دفعات خطاهایی را انجام دهد